Miłosne wybory

[jezebel]

Czy kiedykolwiek stanęliście przed wyborem pomiędzy uczuciem a rozsądkiem? Dokonaliście wyboru pomiędzy czymś dla uzyskania pewnej równowagi i zadowolenia innych, a zadowoleniem własnym? Czy zdarzyło się, że rzuciliście kogoś z miłości? Czy pamiętacie swoje rozdarcie, które powstało na tle wyboru między kimś kogo kochacie, a czymś co jest ważne w sferze pozauczuciowej...lub dla kogoś innego?

[alibaba.45]

na pewno nie raz kazdy miał taki wybór. Ja niestety żaluję. Skoro głupi to dobrze mi tak....

[paffcio]

Kiedys zakochalem sie w dziewczynie ktora mieszkala w innym miescie ,rozsadek podpowiedzial mi jednak ze moze dojsc do sytuacji kiedy bede musial przeprowadzic sie do niej zostawiajac miejsce w ktorym sie urodzilem i wychowalem wiec jako rasowy egoista dalem sobie spokoj z miloscia i uwazam ,ze to byl dobry pomysl .Wiem glupi przyklad ale nie bijcie.

[evika]

Tak, zdarzyło mi się, zarówno w jedną, jak i w drugą (taz, raz kierowałam się uczuciem, a innym razem rozsądkiem).
I jedno i drugie powodowac może ogromne rozdarcie.

[Kata]

Mimo mojego wieku, który sugeruje niewiele doświadczeń, stanęłam przynajmniej raz przed wyborem między uczuciem a rozsądkiem.
Chodziło o wybór między moim własnym szczęściem, a szczęściem innej kobiety. Dziś wydaje mi się, że bez mrugnięcia okiem wybrałabym własne szczęście, a wtedy taka decyzja zajęła mi prawie rok.

[jezebel]

Kata - albo mi się wydaje, albo mamy podobne doświadczenia w kwestii wyboru naszego szczęścia lub szczęścia innej kobiety

Mnie zdarzyło się rzucić pomimo silnego uczucia - nie miałam nawet mocnych, jednoznacznych powodów. Nie było zdrady, nie było kłamstw, nie było walk, nie było nawet jakiś szczególnych kłótni. Czułam jednak, że jest nam nie po drodze. To bardzo trudne decydować odejść, kiedy uczucie się mocno w nas pali. Okazało się, że po zaistniałej sytuacji, w dwa lata później dopiero, jesteśmy w stanie o tym porozmawiać bez emocji. Ta miłość nigdy nie wygasła, ale wciąż nie kroczymy wspólną drogą.

[sister_lu]

Rzuciłam kogoś, by ochronić siebie. Wiem, że to mało szlachetne i bardzo egoistyczne. Cieszę się jednak, że wygrał rozsądek.

Często obawiamy się kogoś porzucić, bo myślimy, że jakąś krzywdę mu wyrządzimy. A wyrządzamy sobie, trwając w układach bardzo nieszczęśliwych.

[lady_mysterious]

nie wiem czy to będzie OT czy nie ale jestem właśnie między młotem a kowadłem. Moi rodzice nie akceptują mojego chłopaka, jestem z nim ponad rok do tej pory jakoś się udawało. Teraz nawet już do mnie nie przychodzi, no chyba że rodziców nie ma w domu. Mam już dość ciągłych awantur mojej mamy o to że ona go nie chce to ja z nim jestem i jej nic do tego. Rozumiem oni są moimi rodzicami ale trochę zaufania i wyrozumiałości chyba mi się należy? Nie zawsze w związku układało się nam najlepiej ale zawsze jakoś wybrnęliśmy bo byliśmy pewni uczuć drugiej osoby. Jestem już zmęczona. Teraz w tym tyg. on obchodzi 18 urodziny, a rodzice powiedzieli że nie zgadzają się żebym na nie poszła do niego. Jak dla mnie to co najmniej dziwne. Wybrać miłość, czy być po stronie nadopiekuńczej mamy?
P.S. jeżeli nie tu trafiłam zróbcie z tego osobny temat czy coś ale proszę pomóżcie...

[Zwyczajnie]

Zrezygnowałam ze związku z Kimś na kim mi zależało..dziś żałuję i wiele bym dała, by móc cofnąć czas. On zaczynał studia dość daleko od domu, a ja sobie tego nie wyobrażałam i bałam się tej rozłąki. Dodam, że znaliśmy się dość krótko i właściwie był to początek znajomości. Gdyby nie ta decyzja, jestem pewna, że bylibyśmy dobrą parą, dobraną pod wieloma względami. Nie wiem czy siebie czy jego czy w ogóle cokolwiek chciałam uchronić tą decyzją. Dziś bym postąpiła zupełnie inaczej : )

[lady_mysterious]

sister nie za bardzo wiem do czego podpiąć Twoją podpowiedź. On jest zdecydowany kochamy się i chcemy być razem. Ale między nami próbują stanąć moi rodzice. To w nich jest problem a nie pomiędzy mną a moim partnerem.

[sister_lu]

Sorry, lady, coś mi się ubzdurało, że to jego matka

[lady_mysterious]

Jego mama bardzo mnie lubi jak mnie spotka na mieście zawsze porozmawia itp ale moi rodzice są nie do zniesienia. Już nie wiem co mam robić. Chciałabym wreszcie zaznać spokoju ale oni mi nie dają na to najmniejszych szans...

[Zwyczajnie]

lady_mysterious Faktycznie, sytuacja za ciekawa nie jest. Ale ja postawiłabym na uczucie, z nadzieją, że rodzice go w końcu zaakceptują.

Poza tym nasuwa się pytanie jaki mają powód, co im przeszkadza w nim? Bo jeśli zawiedli się na nim, czy zrobił coś złego, coś co sprawiło, że Ty cierpiałaś - to nie będzie to proste. Z doświadczenia wiem, że w takich sytuacjach rodzice są dość pamiętliwi i stają murem by to się nie powtórzyło.

Domyślam się, że rozmawiałaś już z nimi lub chociaż próbowałaś wytłumaczyć, postawić na swoim i efektów brak ?

Wydaje mi się, że najważniejsze by widzieli, że jesteś szczęśliwa i nie chcesz tego zmieniać.. może wtedy zrozumieją..

[lady_mysterious]

Do nich nic nie dociera. Są jakby odporni na moje słowa. Zwracam się do was o pomoc bo wszystkie srodki jakie mi do głowy przyszły już wykożystałam...

[sister_lu]

Myślę, że jedyny sposób na odseparowanie rodziców od własnych spraw to usamodzielnienie się: własne mieszkanie, zarobki itp.

edit : Jezebel pisała tu o wyborach rozsądek - miłość, a Ty, Lady masz wybór miłość - miłość najwidoczniej