Kontakt wzrokowy.

[Novaja]

A poważnie, nie interesują mnie odczucia rozmówcy, bo to jego prywatna sprawa, interesuje mnie tylko forma przekazu: ton głosu, oczy i mimika.

Między innymi w rozmowach biznesowych niestety, trzeba zwracać na to uwagę. Jeżeli rozmówca poczuje się poirytowany czy taksowany wzrokiem, uzna, że interlokutor patrząc na niego w taki czy inny sposób jest arogancki czy nachalny, wszystko może przepaść. Więc, niestety, czasem trzeba zwracać uwagę na odczucia rozmówcy.

Gdy ja robię dobrze mojej Pani języczkiem także staram się złapać kontakt wzrokowy

Tak mi się skojarzyło...

[unter]

Między innymi w rozmowach biznesowych...

Tutaj nie ma miejsca na luksus dopuszczenia do głosu wewnętrznych odczuć, wszystkich obowiązuje ścisłe zakreślony protokół negocjacji, w którym nie istnieje coś tak frywolnego jak arogancja czy chociażby irytacja.

Przyjedz do mnie, @Novaja, z jakąś interesującą oferta, a gwarantuje Ci, ze kiedy pozwolisz sobie na prywatne fanaberie wyjedziesz bez butów
Tja, już widzę oczami duszy @Novaja na boso maszerującą zamaszystym krokiem... w towarzystwie telewizyjnej ekipy

W biznesie nie ma zmiłuj się, nie ma napranych pokrętną ideologia empatii, kochaj bliźniego swego i tym podobnych oderwanych od życia filozoficznych bzdur. Jest za to twardy kontakt wzrokowy, który natychmiast wyłapie słabe strony przeciwnika. I wykorzysta je.

[Novaja]

@unter Cóż, sama nie prowadziłam takich rozmów, ale byłam świadkiem jak irytacja, zniecierpliwienie i złość wypływają z potencjalnego klienta mojej [dawnej] firmy przy stoickim spokoju mojej szefowej i całkowitym trzymaniu się tam, więc wiesz

[DSD]

Jest za to twardy kontakt wzrokowy, który natychmiast wyłapie słabe strony przeciwnika. I wykorzysta je.

No chyba że przeciwnik ma ciemne okulary.

[Lina]

Między innymi w rozmowach biznesowych niestety, trzeba zwracać na to uwagę.

Zgadzam się z tym. Dobra atmosfera jest jak najbardziej pożądana zarówno podczas spotkań towarzyskich, jak i biznesowych, a trudno ją osiągnąć, kiedy jedna ze stron źle się czuje. W kontaktach biznesowych nasze zachowanie powinno być jak najbardziej neutralne, aby nie wywoływać (niepożądanych) emocji u drugiej strony.
Ja bym porównała kontakt wzrokowy do uścisku dłoni - zarówno zbyt słaby (lub w ogóle jego brak) jak i zbyt mocny są źle odbierane. Oczywiście panuje (chyba głównie wśród mężczyzn) przekonanie, że mocny uścisk a la imadło to oznaka siły itp. Jeśli zgniecenie dłoni kobiecie przy powitaniu jest oznaką siły, to gratuluję

Tutaj nie ma miejsca na luksus dopuszczenia do głosu wewnętrznych odczuć, wszystkich obowiązuje ścisłe zakreślony protokół negocjacji, w którym nie istnieje coś tak frywolnego jak arogancja czy chociażby irytacja.

Mylisz się. Te emocje jak najbardziej istnieją, tylko zazwyczaj nie są okazywane - a to spora różnica. Generalnie, czym większy profesjonalizm, tym lepiej umie się je ukryć. Jednocześnie nie myliłabym ukrywania, nieokazywania odczuć z nieuwzględnianiem ich później np. na etapie podejmowania decyzji. Bo to trochę tak jakbyś na umówionym spotkaniu zaczął się długo i nieprzyjemnie gapić na swojego rozmówcę, wydzierałbyś się na niego etc. i później był zaskoczony, że nie załatwiłeś tego co (lub jak) chciałeś.

[unter]

@unter Cóż, sama nie prowadziłam takich rozmów, ale byłam świadkiem jak irytacja, zniecierpliwienie i złość wypływają z potencjalnego klienta mojej [dawnej] firmy przy stoickim spokoju mojej szefowej i całkowitym trzymaniu się tam, więc wiesz

Ja również nie prowadziłem żadnych poważnych rozmów, jestem pragmatykiem a nie negocjatorem z zimnym spojrzeniem i kamienna twarzą - od tego mam kancelarie prawniczą i firmę mojej prywatnej Czarownicy. A to jest ktoś w rodzaju Twojej szefowej
Kiedy poznaliśmy się w jej oczach znalazłem jedno wielkie Nic, w postawie również Nic. W gestach: Nic. Jedynym ludzkim odruchem było podanie dłoni na przywitanie, a raczej nieludzkim, ale ze była szefem grupy facetów negocjatorów to i nawet nie mrugnąłem okiem.

Zgadzam się z tym. Dobra atmosfera jest jak najbardziej pożądana zarówno podczas spotkań towarzyskich, jak i biznesowych,...

Dobra atmosfera podczas spotkań towarzyskich nie ma żadnego odniesienia do atmosfery negocjacji.
Na prywatnym gruncie należy dbać o przyjemny klimat, czyli miedzy innymi nie wgapimy się upierdliwie w oczy rozmówcy, na biznesowych rozmawia się o pieniądzach i jeśli któraś ze stron pozwoli sobie na prywatę (!) aby nie wywoływać (niepożądanych) emocji u drugiej strony, jest przegrana i odda własne stado 5 kaczek za bezcen. Bo chyba taki biznes masz na myśli.

...Mylisz się. Te emocje jak najbardziej istnieją, tylko zazwyczaj nie są okazywane - a to spora różnica. Generalnie, czym większy profesjonalizm, tym lepiej umie się je ukryć...

Jeśli pozwolisz poprawie Cie
Nie ma różnicy, mila @Lina, bo to czego nie widać, to nie istnieje.
Poza tym pracodawców negocjatora (z zimnymi ślepiami) nie interesują jego prywatne odczucia, płacą mu krocie za zimny wyrafinowany profesjonalizm, w którym nie ma miejsca na rozterki.
A mowa oczu jest tym, co zdecydowanie decyduje o wysokości jego rocznego wynagrodzenia i co ważniejsze, o pozycji w firmie.

...
Ja bym porównała kontakt wzrokowy do uścisku dłoni - zarówno zbyt słaby (lub w ogóle jego brak) jak i zbyt mocny są źle odbierane. Oczywiście panuje (chyba głównie wśród mężczyzn) przekonanie, że mocny uścisk a la imadło to oznaka siły itp. Jeśli zgniecenie dłoni kobiecie przy powitaniu jest oznaką siły, to gratuluję ...

Wyjątkowo zgodzę się z Tobą
Sila faceta nie leży w oczach, ani nie leży w ucisku dłoni. Lezy w mięśniach pośladków

[Lina]

Na prywatnym gruncie należy dbać o przyjemny klimat, czyli miedzy innymi nie wgapimy się upierdliwie w oczy rozmówcy, na biznesowych rozmawia się o pieniądzach i jeśli któraś ze stron pozwoli sobie na prywatę (!)

Zgadzam się. Na biznesowych formalnych spotkaniach profesjonaliści nie pozwalają sobie na prywatę (co innego na nieformalnych), a różnica między nami polega na jej definicji. Dla ciebie prywatą jest kultura osobista, chęć okazania szacunku drugiej stronie itp. itd., a da mnie m.in. długie gapienie się komuś prosto w oczy
A twardy kontakt wzrokowy, szukanie i wykorzystywanie słabości bardziej przypomina mi targowanie się jakimś cwaniaczkiem na bazarze. "Bo chyba taki biznes masz na myśli." Ewentualnie jakąś męską nasiadówę przy kartach i %.

to czego nie widać, to nie istnieje.

Oj, bardzo odważna teza, ale niestety błędna. Ja polecam bardziej naukowe podejście, które mówi, że łatwiej jest udowodnić istnienie, niż nieistnienie czegoś. Bo jeśli czegoś nie widać, to wcale nie oznacza, że to coś nie istnieje


Coś mi się wydaje, że nasza dyskusja coraz bardziej odchodzi od tematu tego wątku Nie jestem tutaj wystarczająco długo, aby liczyć na specjalne względy u administracji forum (nie to co ty ), więc chyba odpuszczę sobie kontynuowanie tej rozmowy

[Raine]

Administracja jest zaciekawiona. Pamiętajcie, że seśmy takimi samymi ludziami co każdy.

[Goldie]

Zauważam to, że nie patrzy, ale nie przywiązuje to tego uwagi. Tzn nie zależy mi jakoś szczególnie, żeby ten wzrok był skierowany na moje oczy. Chociaż sama szukam zazwyczaj gdzieś tego spojrzenia podczas rozmowy, przechylam się w miejsce gdzie ta osoba patrzy a nóż jest tam coś ciekawszego niż moja słowa

[Regis.]

Ogólnie patrzę w oczy rozmówcy, zwłaszcza gdy kogoś słucham. Ale jak ja coś mówię, to zdarza mi się mieć trochę rozbiegany wzrok, rzucam spojrzenia w różnych kierunkach gdy myślę.

[Ganc]

Nie przepadam, czuje sie oceniany wtedy