Rubikon czyli magiczny wiek.

18 lat bo juz mialam dowod i moglam kupowac papierosy i alkohol...


a tak serio, jestem za mloda zeby sie tu wypowiadac, ale z tego co wiem to np u mojej mamy takim 'przlomowym' wiekiem byla 30.

Sądzę, że ten wiek jeszcze daleko przede mną...

Myslę,że u mnie jest tak,że to nie magiczne granice wiekowe sa przełomowe, lecz raczej wydarzenia.
Faktem jest,ze od 40 jeszcze bardzie znielubiłam urodziny.. przypominają o tym, że zycie jest krótkie

Przełomu jakiego takiego nie było żadnego, jednak mój wiek usprawiedliwia mnie od tego.

Średnio co 5 lat przekraczam Rubikon
Najbardziej jednak zmieniło się moje życie na dwa dni przed 25-tymi urodzinami.

Myślę, że przełomowy wiek to na razie 24 lata. Wtedy uświadomiłem sobie, że życie jest krótkie, pełne cierpienia a dla innych pełne przyjemności. I w tym podziale nie ma żadnej sprawiedliwości (chyba, że uznamy, że człowiek jest za głupi, aby dostrzec w tym jakąś sprawiedliwość). Uświadomiłem także sobie, jakim człowiekiem jestem, jakie popełniam błędy, jakie mam zalety i wady. Inaczej ujmując, zacząłem brać na poważnie życie. Szkoda tylko, że tak późno to nastąpiło.

U mnie chyba najbardziej przełomowe było pójście na studia. Dopiero wtedy poznałam co to znaczy samodzielność, dojrzałam inaczej patrze na to co robiłam 2-3 lata temu.

z racji młodego wieku dla mnie to przełomy, dla innych głupoty, ale:
- 2 klasa liceum
- 2 rok studiów
- ucieczka z domu do faceta
- ucieczka od faceta
od kilku dni też mam lekki przełom w życiu, obym tylko dobrze na tym wyszła

moment wyjścia z Cyrku do cywila, od tamtego momentu zupełnie inaczej patrze na świat!

Kurcze a u mnie?
Niewątpliwie zmiana pracy i miasta jakieś niecałe 20 lat temu. Potem pierwsze i kolejne studia. W międzyczasie (paskudne słowo) założenie rodziny i pierwsze własne mieszkanie. Ostatnia data to lipiec ub roku i odebranie dyplomu inż. na PŁ.

Patrząc tak obiektywnie na zagadnienie, to niekoniecznie wiek i niekoniecznie konkretne wydarzenie musi być tym przełomowym momentem. Tak naprawdę dla większości z nas rubikon to cały ciąg powiązanych ze sobą wydarzeń, rozciągnięty do tego w czasie. Każde wydarzenie jest spowodowane nie konkretnym posunięciem, lecz jest wynikiem całego splotu okoliczności i podejmowanych przez nas decyzji. Żyjąc już parę lat na tym świecie i obserwując to co się ze mną i wokół mnie dzieje, dochodzę do wniosku, że tak naprawdę to, co się z nami dzieje nie zależy tylko i wyłącznie od nas, ogromny wpływ na nasze życie ma otoczenie, bliscy, znajomi i nieznajomi. Prosty przykład: ilu z nas podejmuje decyzje w jakiejś sprawie, kierując się radami innych? Choćby i tu, na forum, standardowe pytanie: co mam zrobić? Więc tak naprawdę, to efekt naszych poczynań jest wynikiem oddziaływania otoczenia. Ale się rozfilozofowałem oftopicznie
Dla mnie chyba tym rubikonem była decyzja o założeniu rodziny, długo trwało zanim się przestawiłem na inny tryb życia, radykalnie trzeba było pozmieniać priorytety itd Do tego momentu miotałem się, włóczyłem po morzach, imprezowałem, byłem całkowicie niezależny, a tu nagle trzeba było to wszystko zostawić i dostosować się do kogoś, kto już stale będzie obok.
Magiczna granica 40-ki, obawiałem się jej prawdę mówiąc, ale kiedy ją przekroczyłem, okazało się, że jest tak jak było, może w pewnym momencie zastanowiłem się głębiej nad minionym czasem i nad tym co będzie w przyszłości, ale to i tak niczego nie zmieniło. Życie toczy się dalej i bez względu na to, ile go pozostało, trzeba je przeżyć najlepiej jak tylko się potrafi.